ΕΔΙΠ, ΕΕΠ και η δυνατότητα εξέλιξης

Είναι αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι εδώ και χρόνια, οι  διδάκτορες Ε.ΔΙ.Π.  προσφέρουν ό,τι  οι παλαιοί μόνιμοι λέκτορες, χωρίς, όμως, να διαθέτουν έναν αντίστοιχο τίτλο που να τους παρέχει εσωτερική και διεθνή αναγνώριση, σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Συγκεκριμένα η Ελληνική πολιτεία, μέσω των νομοθετημάτων της, όσο και τα ίδια τα πανεπιστήμια, αναθέτουν εδώ και χρόνια στους ΕΔΙΠ, κατόχους διδακτορικού:

1.    την αυτόνομη διδασκαλία μαθημάτων,

2.    την επίβλεψη ή τη συμμετοχή τους σε επιτροπές πτυχιακών /διπλωματικών εργασιών, 

3.    την κύρια ευθύνη σε ερευνητικά προγράμματα (Επιστημονικά Υπεύθυνοι),

4.    τη δυνατότητα διαρκούς έρευνας, πράγμα αναγκαιότατο για πανεπιστημιακούς διδασκάλους.

Κατά συνέπεια, στα πανεπιστήμια ορίζονται καθήκοντα που αντιστοιχούν, σε πρακτικό επίπεδο, σε εκείνα των μελών ΔΕΠ, σε όσους από τους ΕΔΙΠ δύνανται βάσει προσόντων να ανταποκριθούν σε αυτά. Οι ΕΔΙΠ αποτελούν συχνά επιστήμονες με διεθνές κύρος και εμβέλεια, με αναγνωρισμένες δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά, με συμμετοχές σε διεθνή συνέδρια, με βιβλία και επιστημονικές μονογραφίες, με μεταδιδακτορικές έρευνες, υποτροφίες, κ.ά. Παρόλα αυτά αντιμετωπίζονται ως διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό β΄ κατηγορίας καθώς δεν τους παρέχεται η δυνατότητα εξέλιξης. 

Σε αυτή την πραγματικότητα, έρχεται να προστεθεί το γεγονός της ενεργοποίησης ξανά της θέσης του «Λέκτορα» στους νόμους για τις πρόσφατες περιπτώσεις συνέργειας μεταξύ ΤΕΙ και ΑΕΙ, με αποτέλεσμα να δίνεται η δυνατότητα στους καθηγητές εφαρμογών των ΤΕΙ με διδακτορικό να ενταχθούν σε θέσεις Λέκτορα, ενώ στους μη διδάκτορεςνα ενταχθούν σε θέση «Λέκτορα Εφαρμογών», με προνόμια μέλους ΔΕΠ, κυρίως δε με το προνόμιο της δυνατότητας εξέλιξης. Είναι προφανής η αδικία και η στρέβλωση που δημιουργείται η οποία έχει και ισχυρές νομικές προεκτάσεις, δεδομένης της παραβίασης συνταγματικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων Διδακτόρων μελών ΕΔΙΠ.

Για την άρση των προαναφερθέντων στρεβλώσεων προτείνουμετην μετονομασία, με διαπιστωτική απόφαση του Τμήματος που υπηρετούν ή άλλου Τμήματος, σε «λέκτορες» για όσους έχουν τα περιγραφόμενα προσόντα του ν. 4386/16, σε αντιδιαστολή με τα κατά πολύ λιγότερα προσόντα κατά την περιγραφή του νόμου του 1983 για τους λέκτορες. Συγκεκριμένα προτείνουμε τα υπηρετούντα μέλη ΕΔΙΠ εφόσον σωρευτικώς: 

(α) είναι κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος, 

(β) έχουν τουλάχιστον διετή διδακτική εμπειρία μετά την απόκτηση του διδακτορικού διπλώματος σε ελληνικό Α.Ε.Ι ή ομοταγές του εξωτερικού ή διετή εργασία σε ερευνητικά κέντρα της χώρας ή της αλλοδαπής ή συνδυασμό των παραπάνω, 

(γ) έχουν, εκτός από τη διδακτορική διατριβή, δημοσιευμένο έργο σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και συνέδρια είτε αυτοδύναμα είτε σε συνεργασία με άλλους,

να μπορούν να αιτηθούν στο Τμήμα όπου ανήκουν ή σε άλλο Τμήμα του ιδίου ή άλλου Πανεπιστημίου, την ένταξή τους σε θέση υπηρετούντος Λέκτορα είτε με το γνωστικό αντικείμενο που ήδη κατέχουν είτε προσδιορίζοντάς το στην αίτησή τους, κατόπιν διαπίστωσης των παραπάνω προσόντων από τη Γενική Συνέλευση του Τμήματος. Προτείνουμε δε, σε περίπτωση που διαπιστώνονται τα απαραίτητα προσόντα, να εντάσσονται στην αντίστοιχη θέση, με μεταφορά της θέσης, της πίστωσης και της μονιμότητάς τους και, κυρίως, με διασφάλιση της δυνατότητας εξέλιξης σε βαθμίδα μέλους ΔΕΠ. 

Μία ρύθμιση που θα επιτρέπει στους διδάκτορες Ε.ΔΙ.Π. να εξελιχθούν στη βαθμίδα του Λέκτορα, θα καλύψει κενά των μελών Δ.Ε.Π., που ούτως ή άλλως, λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων του κράτους, δεν μπορούν να καλυφθούν με νέες προσλήψεις και θα ενισχύσει τα υποστελεχωμένα ελληνικά πανεπιστήμια που θα έχουν αξιοποιήσει, στο μέτρο του δυνατού, το παρόν διδακτικό και επιστημονικό τους προσωπικό. Το ζήτημα αυτό αποτελεί τελικά άσκηση ρεαλισμού για όλους τους εμπλεκόμενους: τα Α.Ε.Ι. έχουν ανάγκη από νέα μέλη Δ.Ε.Π., των οποίων, όμως, οι θέσεις δεν είναι εύκολο να καλυφθούν, εξαιτίας της αναλογίας προσλήψεων/συνταξιοδοτήσεων. Η εξέλιξη των διδακτόρων Ε.ΔΙ.Π., στη βαθμίδα του λέκτορα (τα διδακτικά καθήκοντα του οποίου ήδη ασκούν, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία) και με ανοιχτή διαδικασία στις επόμενες βαθμίδες, θα λειτουργήσει προς όφελος όλων και προς ζημία ουδενός.